Monitoring GPS w celu kontroli BHP

Pracodawca jako organizator procesu pracy oraz strona stosunku pracy ponosząca ryzyko prowadzonej działalności ma prawo kontrolować fakt wywiązywania się przez pracowników ze swoich obowiązków. Kodeks pracy daje podstawy prawne do wprowadzenia zarówno monitoringu wizyjnego, zwanego często wideo-nadzorem, przy pomocy kamer przemysłowych. Nie jest to jednak jedyna dopuszczalna prawnie forma kontroli pracowników. Kodeks pracy dopuszcza bowiem wyraźnie kontrolę służbowej poczty elektronicznej jak również „inne formy monitoringu”.

Kodeks pracy nie definiuje czym są „inne formy monitoringu” jakie mogą być stosowane w procesach pracy. Pracodawca ma zatem tutaj duże pole manewru. Nie oznacza to, iż pracodawca ma możliwości nieograniczone. Inne, bliżej nieuregulowane formy monitoringu muszą być rozwiązaniami niezbędnymi do zapewnienia organizacji pracy umożliwiającej pełne wykorzystanie czasu pracy oraz właściwego użytkowania udostępnionych pracownikowi narzędzi pracy.

Monitoring z zastosowaniem technologii GPS wpisuje się w nieuregulowaną formę monitoringu. Jak najbardziej może on być wykorzystywany przez pracowników służby bhp nie tylko w kontekście bezpieczeństwa pracy, ale również w celu analizy organizacji procesu pracy umożliwiającej pełne wykorzystanie czasu pracy oraz właściwego użytkowania udostępnionych pracownikowi narzędzi pracy - w omawianym w przypadku samochodów służbowych.

Pracowniczy monitoring wizyjny jest bezpośrednio uregulowany w przepisach kodeksu pracy. Przewidują one możliwość stosowania monitoringu wizyjnego wyłącznie jako szczególną formę nadzoru nad terenem zakładu pracy lub terenem wokół zakładu. Uwzględniając powyższe, stosowanie kamer w pojazdach samochodów służbowych, w tym powołując się na względy bezpieczeństwa z całą pewnością może zostać zakwestionowane przez inspektora Państwowej Inspekcji Pracy, jak również może być przedmiotem skargi do UODO. Trudno bowiem przyjąć, że kabina kierowcy jest terenem zakładu pracy lub terenem wokół zakładu.