Monitoring wizyjny – nagrywanie dźwięku nie wchodzi w grę

Sprawa trafiła do UODO w związku ze skargą, w której zarzucono administratorowi rejestrowanie dźwięku w ramach monitoringu bez podstawy prawnej. Administrator wyjaśniał, że ma to na celu sprawowanie stałego nadzoru nad osobami doprowadzonymi w celu wytrzeźwienia dla zapewnienia im bezpieczeństwa. Wskazał też, że zapis dźwięku jest przechowywany od 30 do 60 dni, chyba że nagranie jest zabezpieczone jako dowód w toczącym się postępowaniu. W tym zakresie powołał się na realizację obowiązku prawnego jako podstawę przetwarzania (art. 6 ust. 1 lit. c RODO).

Organ nadzorczy nie zgodził się z tym stanowiskiem. Uznał, że nagrywanie dźwięku było działaniem nadmiarowym, którego nie można było oprzeć na przepisach RODO jak i ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Jak wskazał Prezes UODO, nagrania audiowizualne ingerują w większym stopniu w prywatność podmiotów danych niż same nagrania obrazu. Wynika to z wytycznych 3/19 Europejskiej Rady Ochrony Danych w sprawie przetwarzania danych osobowych przez urządzenia wideo. W wytycznych wskazano też, jakie działania nie są niezbędne do prowadzenia monitoringu.

Dlatego właśnie nagranie dźwięku należało uznać za działanie nadmiarowe, wykraczające poza cel przetwarzania danych przez ośrodek. Tym bardziej, że nagrania zawierały głosy osób znajdujących się w stanie upojenia alkoholowego, które bardzo często nie mogą świadomie formułować wypowiedzi. Innymi słowy, było to bezcelowe.

W ocenie organu nadzorczego ośrodek nie mógł powołać się na art. 6 ust. 1 lit. c RODO jako podstawę przetwarzania danych. Żaden przepis powszechnie obowiązującego prawa nie przewiduje bowiem obowiązku rejestracji dźwięku przez tego typu jednostki.